@ your nerves…

Het moet je maar overkomen. Je hebt de nacht voordien niet goed geslapen. Omwille van de hitte, zeg je aan wie zich zorgen maakt over de donkere wallen onder je ogen. Je verzwijgt dat je onmin had met je partner.

Mogelijk had je zelfs onmin met je partner omwille van de hitte, wie weet.

Dat was, denk ik, de brave medewerker van de NMBS overkomen. Je zag op zijn gelaat dat hij met dikke tegenzin de blauwe polo had aangetrokken. Daarop stond het logo van de Belgische Spoorwegen en daaronder ‘@ your service’.

En daar stond hij dan, naast en tussen de aanwassende rij van wachtende mensen, om als je het goed inschatte, zo zou ik denken, je terwille te zijn. Ik vermoed dat hij liefst achter zijn vertrouwde loket had gezeten, om de volgende reiziger te wenken en hem een ticket te verkopen of uit te leggen welke trein men moest nemen.

Zijn loket was afgeschaft. Zomaar. Want men wilde efficiënter werken. De mensen leren met de automaat aan de slag te gaan en sindsdien was hij loket-loos. En dat T-shirt vond hij al helemaal niets.

Ik zag de rij staan en dacht, Johanna, jij koopt normaal online dus je kan wellicht ook wijs raken aan zo’n automaat. Ik omzeilde de rij en stond achter een jongeman die ik zag praten tegen de automaat. Enfin, dat dacht ik. In werkelijkheid was hij het apparaat aan het verfoeien.

De @your service man van de NMBS stapte op hem toe. ‘Lukt het niet vriendschap?’ snauwde hij hem toe, ‘als ge het niet kent, ga dan in de rij staan, bij die andere nitwits die niets kennen van moderne ticketmachines.’ De jongeman keek hem aan, haalde de schouders op en vervoegde dan effectief zijn vriend die ondertussen al een tegel was opgeschoven.

Ik stapte vastberaden naar de automaat. Typte in Antwerpen-Centraal, want dat was de plaats waaruit ik vertrekken zou, vervolgens Meiser, inderdaad, omdat dit de bestemming was. Heen en weer. Tweede klas.

Daarnaast bestelde ik nog een ander dagticket. Daarop verscheen op het scherm het te betalen bedrag: 93,7 euro, met de instructie dat ik mijn bankkaart in de terminal moest steken.

Er gebeurde niets. Of toch wel. Ik kreeg een foutmelding: ‘bankkaart te vroeg ingestoken, de transactie is mislukt.’

Vanuit mijn ooghoeken zag ik de @your service medewerker mijn richting stappen. Snuivend en mompelend. ‘Het lukt niet’ zei ik al om hem voor te zijn.

‘Natuurlijk niet, vrouwtje, ge ziet toch dat ge het verkeerd hebt gedaan. Ge hebt je kaart er veel te vroeg ingestoken. Is het nu zo moeilijk om de aanwijzingen op te volgen? Staan die daar misschien voor niets denkt ge?’

Ik keek hem aan en bewaarde mijn kalmte. Ik was al meer dan tevreden dat hij niet had gezegd tantetje of besje, want er zijn mensen die denken dat als je één rimpeltje hebt, je op de rand van dementie begint te balanceren.

‘Ik heb alles braaf opgevolgd’ zei ik.

‘Ja, we zullen eens zien. Ge vertrekt van hier?’

Ik knikte.

‘Naar waar gaat ge?’ 

‘Station Meiser mijnheer’ antwoordde ik.

‘Meiser, Meiser, wat is dat voor flauwekul. Ik heb nog nooit van Meiser gehoord. Weet ge wat, ik typ gewoon Brussel in, want dat is allemaal Brussel.’

Ik liet hem doen want als die NMBS-man zegt dat dat zo is, wie was ik dan om dat te contesteren.

‘Allez, wat hebt ge nog nodig?’

Ik vertelde hem wat ik nog nodig had. De machine draaide, en gaf aan dat de bankkaart ingestoken moest worden. Hij nam mijn bankkaart, stak ze in de gleuf. ‘Gij hebt dat te rap gedaan’ herhaalde hij, maar zijn woorden waren nog niet uit zijn mond gevallen of hij kreeg ook een foutmelding.

Beter nog, dezelfde foutmelding.

‘Hup, we proberen nog eens.’ Ik zag de verveling op zijn gezicht, maar hij kon niet anders dan tot mijn service te staan.

‘Antwerpen-Centraal naar Meiser. We zullen dat eens invullen. Ik ben nochtans niet voor dat station. Dat is een belachelijk station. Twee sporen. Ze zouden er beter een tramlijn van maken.’

Heel de procedure door met weer hetzelfde resultaat.

‘Zie je mijnheer spoorweg. Deze automaat is gewoon kapot.’

‘Ge kunt wel eens gelijk hebben. Ga naar die andere automaat, hiernaast.’

Ik keek rond me. De automaat ernaast had al vijf wachtenden. De automaat ginder, geen enkele en daarom stapte ik naar ginder, deed mijn bestelling en de tickets rolden in het opvangbakje. Achter de automaat naast me stonden twee jonge dames. Ze spraken me aan, hoewel ik geen NMBS dienstshirt droeg.

‘We vinden in dit rijtje Rotterdam niet terug. Dat spel je toch R-O-T-T-E-R-D-A-M? Is het niet?’

Ik gaf hen gelijk en zei: ‘jullie zitten gewoon te scrollen tussen de Belgische stations, terwijl je in feite wil reizen met een internationale trein. Kijk, je moet eerst op dat knopje duwen om de internationale treinstations te zien.’

Ze gehoorzaamden. De vragende mens die een antwoord krijgt dat ergens op zou kunnen lijken, doet dat wel meer, gedwee gehoorzamen. Ik zag hoe het woordje Rotterdam op hun scherm flikkerde. Maar bestellen leek niet te lukken.

‘Kijk nu’ riepen ze in koor uit, ‘internationale tickets moet je aan de loketten bestellen. De trein vertrekt in tien minuten, dat halen we nooit met die lange rij die er staat. Of laat het ons vragen aan dat mannetje met de blauw T-shirt met daarop het logo van de Belgische Spoorwegen, misschien kan die helpen.’

Ik raadde het hen ten stelligste af. ‘Dan ga je je trein zeker missen’ zei ik ferm. ‘Die gaat je vertellen als bestemming Brussel in te geven, vermits volgens hem alle treinen naar Brussel sporen. Slecht idee’. 

Ze keken op hun uurwerk. Zagen dat er weer een minuut wegtikte. Ik raadde hen tenslotte aan: ’trek een foto van de lange rij. Zoek naar de controleur van je trein, zeg dat je geen ticket kon kopen wegens tijdsgebrek, lach schaapachtig, en koop je biljet, hopelijk zonder toeslag, gewoon op de trein.’

‘Super’ riepen ze weer in koor uit. Weg waren ze.